Second only to autumn on the line up of the best times to hike in Zakopane, the spring begins in earnest around the end of March. A real transition period, thermometers can easily hover around just 43 F/6 C at the start of spring but be soaring at 63 F/16 C towards the end. The real drawcard for hikers in Zakopane at this time is the crocus bloom. Co to za niszczycielską siła stoi za połamanymi drzewami w Tatrach? 🌲⛰️⁣⁣⁣ 🧐⁣⁣⁣⁣⁣ ⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣ Zapraszamy na 9 odcinek EduSerii 🫵🌲🦌👀🍂⛰️⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣ ⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣ 📣 opowiada: 🧔Władek Bętkowski - przewodnik tatrzański EduTatry i dr Nauk o Ziemi.🧑‍🏫 ZAKOPANE - ARIES HOTEL & SPA. Beautiful hotel, fantastic SPA, extraordinary breakfast. The location is quiet but very close walking to Krupowki Promenade and the main attractions of Zakopane. For kids hotel Aries offers two playrooms and playground in the garden. In a distance of 400m is the Kids Park Janosika - the biggest playroom in Zakopane. The apartment comes with 2 bedrooms, 1 bathroom, bed linen, towels, a flat-screen TV with satellite channels, a dining area, a fully equipped kitchen, and a terrace with mountain views. The apartment has an outdoor fireplace. Zakopane Railway Station is 4.5 miles from Apartament Nad Stawem, while Kasprowy Wierch Mountain is 5.2 miles away. Zapraszamy na spacer na Ornak. W Zakopanem piękna pogoda I Love Zakopane · September 3, 2011 · September 3, 2011 · Obiekt Wojtowiczówka położony jest w miejscowości Zakopane w regionie małopolskie i oferuje bezpłatne WiFi, sprzęt do grillowania, ogród oraz bezpłatny prywatny parking. Odległość ważnych miejsc od obiektu: Aqua Park Zakopane – 1,6 km. Na miejscu znajduje się telewizor z płaskim ekranem oraz prywatna łazienka z wanną lub qquF2. Strona głównaGóryDroga pod Reglami zimą (plus Dolina ku Dziurze i Dolina za Bramką) Droga pod Reglami to cieszący się sporą popularnością szlak turystyczny, wytyczony pomiędzy Zakopanem a Doliną Chochołowską. To dobra okazja do niedługiego spaceru albo przejścia pomiędzy paroma dolinami w północnej części Tatr. Dziś chcę zobaczyć, jak wygląda ona zimą oraz odwiedzić parę krótkich, nieznanych mi jeszcze dolinek. Obecna pogoda w Tatrach jest dobra na łatwy spacer, ale już niekoniecznie dobra na wysokogórskie wyjście. Postanowiłem więc urządzić sobie dłuższe przejście po kilku miejscach, których wcześniej nie miałem jeszcze okazji odwiedzić. W pierwszej części dnia wszedłem między innymi na Rusinową Polanę i Gęsią Szyję, teraz pora na zwiedzanie Drogi pod Reglami. Droga pod Reglami w zimie – podstawowe informacje To jeden z najłatwiejszych szlaków, jakie udostępniono na terenie Tatr. Ciągnie się od Zakopanego do Doliny Chochołowskiej i prowadzi północnym skrajem Tatrzańskiego Parku Narodowego. Jego nazwa wywodzi się z faktu, że prowadzi poniżej zboczy paru pagórków w reglowej części gór. Mowa oczywiście o obecnej nazwie. Bo kiedyś, parę wieków temu, na szlak mówiono Żelazna Droga i był ważnym dla przemysłu hutniczego połączeniem pomiędzy Doliną Kościeliską a Kuźnicami. Obecna długość trasy wynosi nieco ponad 12 kilometrów i wymaga pokonania około 450 metrów podejść i zejść. Przejście całości zajmie mniej więcej 3 – 4 godziny, choć tak na prawdę, to mało kto porywa się na całą Drogę pod Reglami. Ludzie o wiele częściej wykorzystują ją do krótkich spacerów albo poruszania się pomiędzy licznymi reglowymi dolinami, które mają początek właśnie przy tej trasie. Szlak na przeważającym odcinku oznaczony jest czarnymi symbolami. Dopiero za Doliną Kościeliską, na kilku ostatnich kilometrach kolor zmienia się na zielony. Trudności praktycznie nie występują. Podejścia są krótkie i łagodne, a ścieżka przeważnie szeroka i wygodna. Dozwolona jest jazda rowerem, a zimie i na nartach. Jest to również jedno z dwóch miejsc w Tatrach (obok Doliny Chochołowskiej), gdzie wolno wchodzić z psem. Co do sprzętu, to nawet zimą nie potrzeba tu wiele. Przy śliskiej nawierzchni mogą pomóc raczki (raki to chyba za wiele, a na kilku fragmentach i tak będzie je trzeba ściągać), a przy większej ilości śniegu lub błota warto założyć stuptuty. Na kraniec szlaku znajdujący się w Zakopanem najlepiej dość piechotą. Nawet z dworca nie jest tu szczególnie daleko. Z kolei gdy poruszamy się samochodem, dobrą opcją będzie zostawienie go na parkingu w okolicach skoczni narciarskiej (Wielka Krokiew). Wrócić też nie będzie trudno. Dolina Chochołowska to jeden z najpopularniejszych kierunków turystycznych, przez cały rok obsługiwany przez liczne prywatne busy. Kursy zaczynają się nawet przed 7-mą rano i trwają do późnych godzin wieczornych. Koszt przejazdu to 6 zł, natomiast sam wstęp na opisywane tu szlaki jest bezpłatny. Uwaga: Drogi pod Reglami nie należy mylić ze Ścieżką nad Reglami. Choć szlaki prowadzą mniej więcej równolegle, ten drugi znajduje się wyżej, jest trudniejszy, a jego przejście zajmuje co najmniej 2 razy dłużej niż opisywanej tu trasy. Zimą przez Drogę pod Reglami – relacja Kończąc poprzednią wycieczkę znajduję się w Cyrhli, a więc parę kilometrów od wschodniego krańca Drogi pod Reglami. Najwygodniej byłoby teraz wsiąść w jeden z wracających z Palenicy busików i dojechać nim chociaż w okolicę ronda w Kuźnicach. Wybieram jednak opcję pieszą i przez około pół godziny idę po prostu wzdłuż drogi. Najpierw poboczem, później pojawia się chodnik. W końcu udaje mi się dotrzeć pod przystanek Murowanica w Kuźnicach, gdzie teoretycznie zaczyna się szlak. Coś, teoria teorią, ale w praktyce żadnego początku tu nie ma. W okolicy przystanku ani przy pobliskim hotelu nie ma śladu po czarnych oznaczeniach. Powinny gdzieś tu być, jednak sam nie potrafię ich odszukać. Postanawiam więc po prostu kierować się mapą. Wiem, że w końcu trafię na te czarne symbole, bo w przeszłości zdarzyło mi się przecież wędrować fragmentami tego szlaku, choćby przy powrocie z Sarniej Skały. Z Murowanicy docieram do kuźnickiego ronda i skręcam w lewo. Przechodzę przy terenie pobliskiego stadionu lekkoatletycznego, gdzie właśnie odbywają się jakieś zawody narciarskie, a następnie udaję się w stronę skoczni narciarskiej. Ta ulica pełna jest ludzi, zaparkowanych samochodów i straganów z wszelaką gastronomią i pamiątkami. I to właśnie tam, na najbliższym zakręcie trafiam na pierwsze tabliczki informujące o Drodze pod Reglami. Pod jedną z restauracji stoi kilka drogowskazów, które kierują na pobliskie szlaki oraz do lokalnych atrakcji. Być może ten wcześniejszy, i tak niezbyt ciekawy fragment trasy został zlikwidowany. Pierwsze oznaczenia Drogi pod Reglami na terenie Zakopanego. W tle skocznia narciarska Wielka Krokiew. Ruszam w kierunku wskazywanym przez drogowskazy. Przez chwilę idę w tłumie pomiędzy restauracjami, następie ostro skręcam i odbijam w kierunku skoczni. Tam ponownie zakręt i trochę marszu wzdłuż płotu. Po paru minutach jestem na granicy lasy, w trochę spokojniejszej okolicy. Skręcam na zachód i zaczynam iść szeroką, wygodną drogą wzdłuż drzew. Po prawej stronie mam mały stok narciarski, a dalej coś w stylu parku z ulepionymi ze śniegu atrakcjami. Z daleka rozpoznaję między innymi wysoką piramidę i fragment zamkowego muru. Tereny rekreacyjne w pobliżu skoczni. Na pierwszym planie stok narciarski, dalej park Snowlandia. Oprócz mnie, po szlaku spaceruje też wiele innych ludzi. Cześć ma ze sobą dzieci na sankach, inni prowadzą psy. Ciężko tu o spokój, choć wraz z oddalaniem się od centrum miasta tłum będzie się stopniowo przerzedzał. Droga pod Reglami w okolicach Zakopanego. Po kilkuset metrach ścieżka dociera nad brzeg Białego Potoku, a później skręca w stronę wylotu Doliny Białego. To jedna z wielu krótkich dolin reglowych, do jakich można dojść tym szlakiem. I jedna z tych, które naprawdę polecam kiedyś odwiedzić. Wylot Doliny Białego. Tuż przed wejściem na teren doliny szlak zawraca i znów kieruje mnie na skraj lasu. Wspinam się parę metrów do góry, po czym trafiam na krajobraz, który na Drodze pod Reglami będę widział jeszcze wiele razy: po jednej stronie drzewa, po drugiej jakaś polana, a w oddali zabudowania Zakopanego lub jakiejś pobliskiej miejscowości. Przejście drogą na granicy kolejnej polany. Po paru minutach przy szlaku pokazuje wysoki na kilkanaście metrów wodospad. Nosi nazwę Spadowiec i jest jedną z fajniejszych atrakcji na tym odcinku. Zatrzymuję się przy nim na chwilę, po czym kontynuuję przejście na zachód. Wodospad Spadowiec przy Drodze pod Reglami. Kolejny odcinek to przejście kilkuset metrów skrajem dużej polany, po czym docieram do wylotu kolejnej dolinki, noszącej nazwę Ku Dziurze. Wchodzę w nią i spędzam tam trochę czasu. Fajne, godne uwagi miejsce, które dokładniej opiszę w dalszej części tego artykułu. Przejście skrajem polany z widokiem na osiedle Spadowiec. Idąc dalej czarnym szlakiem, po kilku minutach przeprawiam się przez Strążyski Potok, a następnie trafiam do wylotu Doliny Strążyskiej. Tam jeszcze nie miałem okazji zaglądać i dziś niestety, również się to nie wydarzy. Doba ma swoje granice, więc będzie musiało zostać na inny spacer. Strążyski Potok. Parę następnych kilometrów powtarza to, co już dobrze znam. Przejście skrajem lasu, minięcie paru polan. Jedyną różnicą jest to, że faktycznie, im dalej Zakopanego, tym mniej turystów na trasie. Po drodze mijam też wejście do Doliny za Bramką, którą postanawiam odwiedzić. Jest niedługa, więc zajęło to tylko chwilę. Dokładniejsza relacja z przejścia będzie pod koniec tego tekstu. Znów trochę marszu przy lesie… …a take skrajem jakiejś polany. Kawałek dalej docieram do wylotu Doliny Małej Łąki, gdzie szlak kieruje mnie w stronę drogi wojewódzkiej 958. Na szczęście, tuż przed wejściem na ulicę skręcam w lewo i zaczynam iść umiarkowanie zalesionym terenem kawałek od szosy. Fragment kawałek od drogi za wylotem Doliny Małej Łąki. Na tym odcinku szlak ma już formę wąskiej ścieżki. Coraz ciężej spotkać też innych turystów. Co jakiś czas zbliżam się do drogi, by później znów od niej oddalić. Cały czas słyszę przejeżdżające samochody, chociaż nie przeszkadza mi to jakoś mocno. Sporo czasu spędzam w lesie, czasem odwiedzając jakąś polanę. Mijam też wejście do kolejnej z reglowych dolinek: Staników Żleb. Tę znam dość dobrze – szedłem nią jakiś miesiąc temu podczas mojego zimowego wejścia na Małołączniak. Niezbyt częsty przypadek odcinka, gdzie las mam po obu stronach ścieżki. W pewnym momencie szlak schodzi do poziomu ulicy i kieruje mnie na chodnik wzdłuż ruchliwej drogi wojewódzkiej. Niestety, ten kawałek nie będzie zbyt przyjemny. Chwila przejścia wzdłuż drogi 958. Mijam wejście do Doliny Kościeliskiej, a później maszeruję jeszcze niemal kilometr po niezbyt dokładnie odśnieżonym chodniku. Na wysokości ośrodka narciarskiego Biały Potok schodzę w końcu z drogi i poruszam się chwilę wśród samochodów wjeżdżających i wyjeżdżających z parkingu pod wyciągiem. Ośrodek narciarski Biały Potok. Przechodzę dołem stoku, a następnie ruszam dalej szlakiem pomiędzy lasem a kolejną rozległą polaną. Po paru minutach jestem już przy wylocie Doliny Lejowej – kolejnych z tych nielicznych, gdzie jeszcze nie miałem okazji wędrować. Przejście przez Lejowy Potok przy wylocie z doliny. Mijam kilka drewnianych domków, a następnie wchodzę do lasu i idę pomiędzy drzewami jakieś kilkaset metrów. Później na horyzoncie pojawia się parę pagórków oraz duża, ostatnia już polana na tym szlaku. To Siwa Polana w Dolinie Chochołowskiej, jedna z ostatnich atrakcji, jakie odwiedzę na Drodze pod Reglami. Kawałek przed wejściem na Siwą Polanę. Docieram do granicy polany, gdzie skręcam w lewo i idę chwilę jej skrajem. Stąd mam niezły widok na wszystkie znajdujące się na niej chatki i kilka przygotowanych dla turystów atrakcji. Widok na rozległe tereny Siwej Polany. Po kilku minutach trafiam na pierwszą, a zarazem ostatnią przeszkodę na tym szlaku. Nagle teren robi się podmokły, a zmieszany z wodą śnieg nie za bardzo jest jak obejść. Muszę bardzo ostrożnie stawiać kroki, by nie wpaść zbyt głęboko i nie przemoczyć butów. Podmokły teren tuż przez końcem szlaku. Po przeprawie idę jeszcze chwilę przed siebie i w końcu docieram do szerokiej drogi prowadzącej przez Dolinę Chochołowską. To tu znajduje się zachodni koniec Drogi pod Reglami. Koniec (albo i początek) Drogi pod Reglami w Dolinie Chochołowskiej. Odbijam na północ i przez kolejnych kilkanaście minut idę w kierunku parkingu. Tam wsiadam do czekającego już busa, chwilę czekam, a później jestem już w drodze do Zakopanego. Na dworcu przesiadam się na połączenie do Krakowa, którym przez kolejne około 3 godziny wracam do domy. Doliny Ku Dziurze i Za Bramką zimą – opisy przejść Tu wrócę jeszcze do dwóch krótkich dolinek, które odwiedziłem podczas spaceru Drogą pod Reglami. Wolałem zostawić je na koniec, by tam mieć ciągłość jednego szlaku i dopiero później opisać wszelkie dłuższe zejścia z trasy. Dolina ku Dziurze i Jaskinia Dziura Wejście do doliny znajduje się bezpośrednio przy czarnym szlaku, na wysokości zakopiańskiego osiedla Spadowiec. Trasa oznaczona jest na niebiesko, mierzy niecały kilometr, a jej przejście w obu kierunkach nie powinno zająć dłużej niż godzinę. Na końcu znajduje się ciekawa, udostępniona do zwiedzania jaskinia. Wejście do Doliny ku Dziurze. Po przejściu przez mały mostek nad Potokiem ku Dziurze mijam jeszcze parę tablic informacyjnych, a później od razu trafiam w zalesiony, ograniczony pagórkami teren. Ścieżka zaczyna piąć się do góry, w mniej więcej jednostajny, niezbyt męczący sposób. Początek szlaku przez Dolinę ku Dziurze. Dalej jest… w sumie tak samo. Szlak przy potoku, stałe nachylenie i las dookoła. Nie ma za bardzo co opisywać, choć muszę przyznać, że krajobraz jest ładny i dolinka póki co bardzo mi się podoba. Po kilkunastu minutach docieram do skały, pod którą prowadzi nieco bardziej strome podejście ubezpieczone drewnianą barierką. Mam co prawda raki w plecaku, ale szczerze mówiąc, nie chce mi się ich ubierać na ten krótki odcinek. Łapię się więc barierki i jakoś wdrapuję po tym śliskim, pełnym ubitego śniegu podejściu. Podejście do Jaskini Dziura. Po dotarciu pod skałę zauważam, że w jej dolnej części znajduje się około 2 metrowej wysokości otwór. Wyciągam z plecaka czołówkę, zakładam na głowę i wchodzę do środka. Jaskinia Dziura – wejście. Teren wewnątrz nieco się rozszerza i zaczyna prowadzić w dół. Początkowo, własne światło nie jest jeszcze potrzebne. W suficie znajduje się bowiem inny otwór, który doświetla wnętrze groty. Po jego minięciu robi się ciemniej i tam warto już włączyć latarkę. Podłoże, którym się poruszam, pełne jest starych, brązowych liści. Poza tym jest jednak dość sucho i schodzi się wygodnie. Szerokim korytarzem można wejść jakieś 50 metrów wgłąb jaskini. Na końcu, po lewej stronie, znajduje się niewielkie zagłębienie w skale, ale poza nim nie ma raczej żadnych innych odnóg – a przynajmniej nie takich łatwo dostępnych. Tuż za wejściem do jaskini. Pod sufitem można dostrzec kilka punktów asekuracyjnych dla wspinaczy. Widok z końca korytarza w stronę otworu wyjściowego. Po zwiedzaniu czego się da wracam na górę i opuszczam jaskinię. Teraz czeka mnie to śliskie zejście przy barierkach. Nie mam jednak ochoty pchać się tam po raz drugi, więc decyduję na skrót przez pełne śniegu zbocze. Tak ciekawiej, a przy tym o wiele szybciej i pewnie też bezpieczniej. Dalej nie ma już żadnych trudności. Po prostu schodzę sobie łagodną ścieżka nad strumieniem, ciesząc się otoczeniem doliny. Po kilkunastu minutach jestem z powrotem na Drodze pod Reglami. Powrót przez Dolinę ku Dziurze. Dolina za Bramką Drugą z odwiedzonych przede mnie reglowych dolinek była Dolina za Bramką. Ta również ma niecały kilometr długości (tak naprawdę to więcej, ale dalsza część jest nieudostępniona turystom) i oferuje niecałą godzinę spaceru tam i z powrotem. Szlak przez nią oznaczony jest kolorem zielonym, a wejście znajduje na południe od osiedla Krzeptówki. Po zejściu z Drogi pod Reglami mijam szlaban, kilka tablic i trafiam na prowadzącą przez las ścieżkę nad strumieniem. Nosi on nazwę Potok zza Bramki i będzie mi towarzyszył aż do końca szlaku. Krajobraz kawałek za wejściem do doliny. Niedaleko od początku szlaku, po jego prawej stronie znajdują się Jasiowe Turnie – grupa kilku wysokich skał o ciekawych kształtach. Ponoć jest na na nich sporo dość trudnych dróg wspinaczkowych. Idąc dalej, trzymam się strumienia i stopniowo zdobywam wysokość. Po drodze mijam kilka ciekawych skałek, ale dopiero pod koniec tej trasy trafiam na coś bardziej spektakularnego. W pewnym momencie po obu stronach ścieżki wyrastają wysokie na kilkadziesiąt metrów ściany tworzące wąską bramę. Mostek nad potokiem gdzieś w środku szlaku. Skalna brama będąca główną atrakcją doliny. Kawałek dalej szlak zbliża się do strumienia i zdaje w nim znikać. Przez chwilę nie wiem, co robić, ale w końcu dostrzegam, że dalej też są ślady. Jakoś przeskakuję po kamieniach i idę jeszcze kilkadziesiąt metrów wgłąb doliny. Później ciężko poruszać się nawet w ten sposób. Czy to już koniec? Nie widzę żadnej tabliczki, nie mam pojęcia, czy wciąż jestem na szlaku. Znów się rozglądam i po chwili w oczy rzuca mi się zielono-biała kropka na jednym z drzew. A więc to tu jest koniec. W końcówce szlak praktycznie łączy się we strumieniem. Przechodzę na drugą stronę potoku, docieram do drzewa i symbolicznie dotykam kropki. Szlak zaliczony w całości, choć tak na dobrą sprawę, to równie dobrze, zamiast pchać się przez wystające z wody kamienie, mogłem skończyć wędrówkę na wysokości skalnej bramy. Dobra, pora wracać. Schodzę do potoku, jakoś dostaję na drugą stronę, po czym docieram do bramy. Później jest już łatwo. Przez kilka, może kilkanaście minut maszeruję szlakiem wzdłuż strumienia, aż dochodzę do wylotu doliny. Tam skręcam w lewo i kontynuuję spacer Drogą pod Reglami. Przejście przez Potok zza Bramki. Jedna z mniejszych skałek mijanych w drodze powrotnej. Podsumowanie wycieczki Myślę, że ocenę tej wycieczki warto podzielić na dwie części. Jedna będzie dotyczyć Drogi pod Reglami, druga tych krótkich, reglowych dolinek, które zdecydowałem się dodatkowo odwiedzić. Zacznę jednak od dolinek. Obie bardzo mi się podobały i dostarczyły trochę wrażeń. Krótkie, ale bardzo klimatyczne i oferujące różnorodne atrakcje. Co więcej, nie są też zbyt popularne, więc da się w nich zaznać nieco spokoju. Myślę, że kiedyś jeszcze chętnie je odwiedzę. A co do Drogi pod Reglami: cóż, nie jest to jakiś nadzwyczaj ciekawy szlak. Część jest pełna tłumów, kiedy indziej trzeba męczyć się na chodnikach przy ruchliwych ulicach. Widoki bywają monotonne i tak naprawdę, to tylko parę fragmentów uważam za godne uwagi. Myślę, że jest w Tatrach mnóstwo fajniejszych tras, a tę warto wykorzystywać głównie w celu krótkich, łatwych spacerów, gdy pogoda nie pozwala iść gdzie indziej albo po prostu do poruszania się pomiędzy bardziej atrakcyjnymi dolinami reglowymi. Mapa całego opisanego tu przejścia: ZAKOPANE i OKOLICA, TATRY POLSKIE i SŁOWACKIE - GDZIE NA SPACER Z PSEM wakacje z psem w górach - gdzie pójść na spacer z psem w Zakopanem i okolicy? Na które szlaki w Tatrach Polskich i Słowackich można zabrać psa? Mimo, że Tatrzański Park Narodowy jest zamknięty dla psów (psy można wprowadzać tylko do Doliny Chochołowskiej i na Drogę pod Reglami) w Zakopanem i okolicy znajdziecie kilka malowniczych tras spacerowych, które z pewnością spodobają się Waszym czworonożnym przyjaciołom. Trasy spacerowe podzieliłam na trzy podstrony - Zakopane i okolica z psem , Tatry Polskie z psem oraz Tatry Słowackie z psem . Systematycznie dodaję opisy nowych tras. Mam nadzieję, że moje propozycje okażą się przydatne dla Was i Waszych psów :) Długość 2,6 km, podejścia 297 m, czas 1:15h Na początku lat 50 tych XX w. prowadzono w tym miejscy poszukiwania rudy uranu. Pozostałością po nich są dwie sztolnie. Ta dolina jest inna niż pozostałe doliny tatrzańskie. Głęboko wcięta i krótka, wspina się bystro pod północne zbocza Giewontu by na koniec, ponad niewielkim wodospadem, wznieść się do góry ostrymi żlebami. Szlak wówczas trawersuje zbocze by dotrzeć do Ścieżki nad Reglami, z której poprzez prześwity między drzewami, dostrzec można leżące w dole Zakopane. Jeszcze lepiej – na wyciągnięcie ręki – widać Zakopane z położonej nieco na wschód Sarniej Skały. Z tego miejsca odsłania się też wyjątkowy widok bliskich już stromych ścian Giewontu. Ścieżką nad Reglami można z Doliny Białego dotrzeć do Doliny Strążyskiej lub na Halę Kalatówki. Na krótki spacer Doliną Białego do wodospadu wystarczy nawet jedna godzina, więc wybrać się tu można prosto z pociągu bądź z samochodu pozostawionego na parkingu pod Krokwią zaraz po przyjeździe do Zakopanego. W Dolinie Białego najbardziej urzeka sam potok – pędzący przez głazy, kaskady i baniory – zawsze tuż przy ścieżce, dobrze widoczny i dobrze słyszalny. ładowanie mapy - proszę czekać... 2. Dolomitowy wąwóz: 3. Sztolnie: 4. Siwarowy Żleb: 5. Wodospad na Białym Potoku: 6. Przełęcz: 7. Polana Białego: 8. Dolina Sucha: 1. Dolina Białego TPN: nazwa markera utworzony na odległość od aktualnej pozycji 1. Dolina Białego TPN Skrzyżowanie szlaków: czarnego wiodącego Drogą pod Reglami oraz żółtego prowadzącego Doliną Białego, najpiękniejsza i jednocześnie położona najbliżej Zakopanego dolina reglowa, jest najczęściej celem pierwszych spacerów w Tatrach. Malowniczy charakter nadają dolinie strome zbocza regli, częste bramy i iglice skalne i wyrzeźbione w wapieniach koryto potoku Białego o wyjątkowo dużym spadku, z kaskadami i baniorami. Roślinność doliny osłoniętej od południa masywem Giewontu ma charakter wysokogórski, są tu na przykład stanowiska kosodrzewiny.. 2. Dolomitowy wąwóz Skalne bramy i rwący Białego to typowy wąwóz dolomitowy o wąskich, V-kształtnych ścianach i licznych skalnych bramach. Płynący jej dnem potok wyróżnia się największym w Tatrach średnim spadkiem - do 180 m/km. 3. Sztolnie Miejsce po poszukiwaniach początku lat 50 tych XX w. prowadzono w tym miejscy poszukiwania rudy uranu. W trakcie prac cała dolina była zamknięta i pilnie strzeżona. Pozostałością po nich są dwie sztolnie - niższa ma długość 270 m, a wyższa 400 m. 4. Siwarowy Żleb Pod rozwidleniem Doliny w zachodnim stoku Krokwi (1378 m) znajduje się na wysokości ok. 1000 m, tuż poniżej rozwidlenia Doliny Białego. Nazwa żlebu pochodzi od słowa sywar (szuwar) oznaczającego w góralskiej gwarze kwaśne trawy. 5. Wodospad na Białym Potoku Dolina się rejonie znajdującego się poniżej mostka pochyłego wodospadu dolina rozdziela się na dwie odnogi: południowo-zachodnią Dolinę Suchą oraz południowo-wschodnią bezimienną dolinę, którą szlak prowadzi w górę ku Ścieżce nad Reglami. 6. Przełęcz Obok skalistej przechodzi przełęczą pomiędzy Doliną Suchą a bezimiennym południowo-wschodnim odgałęzieniem Doliny Białego . Na południe od przełęczy wznosi się skalisty wierzchołek Igły (1207 m). 7. Polana Białego Część dawnej Hali na wypłaszczeniu zbocza Doliny Suchej dawna polana pasterska nie jest dostępna ze ścieżki szlaku i powoli zarasta lasem. 8. Dolina Sucha Skrzyżowanie szlaków: zółtego biegnącego Doliną Białego oraz czarnego prowadzącego Ścieżką nad Sucha to górne, zachodnie odgałęzienie Doliny Białego, sięgające pod skaliste pionowe ściany Giewontu Długiego. Kiedyś stanowiła pasterską Halę Białego z Polaną Białego, obecnie pustą i zarastająca lasem. A przed wyruszeniem na szlak – Greens & Fruits czyli witaminy, minerały i enzymy z 50 owoców, warzyw i ziół z Nie wiesz czy jechać do Zakopanego na urlop z dzieckiem, które jeszcze jeździ w wózku? W tym poście opiszę dwa kolejne najlepsze szklaki w Tatrach z wózkiem. W pierwszej części przeczytasz o pewnych minusach wizyty w tej górskiej miejscowości, ale jeśli się tam wybierasz z potrzeby kontaktu z przyrodą to powiem Ci, że warto. Pakuj plecak, dziecko w wózek i dawaj na szlak. Dolina Jaworowa Medytacja z widokiem na szczyt Murania – czy on naprawdę istnieje czy to tylko moja projekcja rzeczywistości? Do Doliny Jaworowej trafiliśmy całkiem przypadkiem i nie sądziliśmy, że będzie to jeden z najlepszych szlaków w Tatrach z wózkiem. Planowaliśmy trasę do Morskiego Oka. Na Łysej Polanie okazało się jednak, że na Palenicy Białczańskiej, gdzie normalni ludzie parkują przed pójściem w trasę już nie ma miejsc. Nieco zdegustowani sytuacją chcieliśmy najpierw pójść do Doliny Białej Wody już na Słowacji tuż za granicą na Białce na Łysej Polanie, ale tam też nie sposób było znaleźć miejsca parkingowego (już stamtąd ludzie szli do Morskiego). Jaworzyna Tatrzańska Pojechaliśmy więc do Jaworzyny Tatrzańskiej pierwszej słowackiej miejscowości od granicy na Łysej Polanie, tam zaparkowaliśmy obok ślicznego XIX wiecznego kościółka Św. Anny już myśląc, że nasza wycieczka zamieni się bardziej w szlak architektury drewnianej, ale okazało się, że stamtąd, dosłownie kawałek w prawo prowadzi szlak Doliną Jaworową. Cała droga prawie po asfalcie, a potem szutrowa. Jeden z idealnych szlaków w Tatrach z wózkiem Nasz spacer trwał ok 2 godzin z dłuższym postojem na polanie z widokiem na szczyt Murania. Nie ma tam schroniska ani żadnego baru, może dlatego takie pustki. Cisza i spokój. Idealne miejsce do medytacji i ćwiczeń jogi gdyby nie to, że dziecko czegoś chce właśnie w największej chwili skupienia, a mąż ma akurat ważny telefon. Dla ambitnych trasa przez Dolinę Jaworową prowadzi na Tatrzańską Łomnicę – jedynie 6,5 godziny drogi. Ale to może innym razem. My doszliśmy do punktu gdzie było urokliwe zadaszone miejsce do zjedzenia tego co się ze sobą przyniosło, dalej trasa już była bardzo kamienista, groziła spadającymi drzewami i pchać wózka nie było jak. Brak turystów, cisza i spokój dały nam poczucie niezakłóconego obcowania z górami. Byliśmy tylko my i natura. Takie miejsca są genialne. Słowackie Tatry są znacznie większe niż te polskie, a Słowaków jakieś 8 razy mniej, więc siłą rzeczy nie gnają tam miliony jak nad Morskie Oko. Kościółek Św. Anny w Jaworzynie Tatrzańskiej na Słowacji Mała zbiera kwiatki przed kościołem Idealna trasa z wózkiem, ale można też na barana Jaworowy Potok i widok na Murań (chyba) To na pewno szczyt Murania A tu Mała Mi na tle Tatr Słowackich zafascynowana kamieniami Morskie Oko Zapatrzeni w turkus Oka ojciec i córka 9 km pchania wózka pod górę Klasyka gatunku. 9 kilometrowa trasa po asfalcie, dość nudna na piechotę, ale za to jeden z idealnych szlaków w Tatrach z wózkiem. Przepiękne widoki po drodze z Wodogrzmotami Mickiewicza – wodospadem w którym z krystaliczną siłą górskiego potoku mieszają się wielkie głazy i pnie drzew. To zawsze wyjątkowo do mnie przemawiało. W pierwszej klasie podstawówki zajęłam nawet pierwsze miejsce w konkursie plastycznym malując właśnie te Wodogrzmoty. Tłumy to fakt, drabiniaste wozy konne z grubymi góralami i jeszcze grubszymi pasażerami, którymi trzeba co chwila ustępować miejsca (mam na myśli wozom, bo pasażerowie już siedzą). Widok na Morskie Oko rekompensuje wszystko Wysiłek dość spory, szczególnie, że pierwsze partie biegliśmy, a potem już trochę zmęczeni pchaliśmy wózek z Małą pod górę. Widok na Morskie Oko jest warty jednak każdego zmęczenia, jest zasłużoną nagrodą po dobrze wykonanym treningu. Turkus Oka urzeka. Góry wydają się być na wyciągnięcie ręki. Tłumy pod schroniskiem ogromne, ale czuć moc i dzikość miejsca, mimo wszystko. To nie jest wodospad Niagara obudowany ze wszystkich stron eleganckimi barierkami i równiutko przystrzyżonym trawnikiem. To power natury. Przestrzeń i to charakterystyczne echo. Na trasie – 9 km pod górę. Uśmiech – tylko do zdjęcia. Jak spotkasz na drodze to nie jedz (choć podobno to ściema, że są trujące) A to możesz przekąsić choć tak naprawdę nie można nic zbierać w Tatrzańskim Parku Narodowym, nawet poziomek. 8 kilometr pod górę. Luzik. Przynajmniej dla mnie. Widoki widokami, ale mleko i tak najważniejsze A to jedno z tych udanych zdjęć zrobione przez 5-minutowych znajomych z trójką dzieci Gdzie zjeść w Zakopanem? Po takich wycieczkach to nawet spacer po Krupówkach zupełnie jest przyjemniejszy, a tłumy mniej dokuczliwe, ale za to dokucza Ci głód. Karczm góralskich masz pod dostatkiem, ale jeśli nie jesteś smakoszem kwaśnicy, żeberek, udźca czy kiełbasy i masz nieco bardziej wyszukane podniebienie zjedzenie czegoś naprawdę dobrego, wykwintnego i w miarę zdrowego proste nie jest. Krupówki, w budynku po prawej na poddaszu – knajpka STRH Mogę Ci polecić dwa miejsca, które zachwyciły mnie jakością, smakiem i stylem. Najlepsza restauracja włoska w Zakopanem Pierwsze to Cristina – restauracja włoska na Placu Niepodległości w dużej dziwnej willi z kutymi balkonami, z zewnątrz budynek zupełnie nie pasujący do zakopiańskich klimatów, nowobogacki i zbyt ozdobny jak to z takimi bywa. W środku w restauracji schodkami w dół – miły wystrój z dużą ilością miedzianych garnków na ścianie i wielkim piecem opalanym drewnem również obudowanym miedzią. A za piecem rodowity Sycylijczyk, z którym można porozmawiać po polsko-włosku. Jeśli chcecie spróbować najlepszej włoskiej pizzy w Zakopanem to dobrze trafiliście. Jest też wybór sałatek i zdrowych dań dla tych bardziej świadomych turystów. Jedzenie iście nie zakopiańskie. Kącik dla dzieci jest, choć akurat co do niego zastrzeżeń mam kilka – przede wszystkim kontakty nie zabezpieczone, więc trzeba uważać. Nowobogacka willa, kto to projektował? Chyba nie zakopiański architekt. Wnętrze całkiem przyjemne Najlepszy lokal na śniadanie i lunch w Zakopanem A na śniadanie czy lunch w zupełnie innym stylu z wyborem bezglutenowych ciast, przekąsek, wegetariańskich burgerów, pysznych zup i zielonych szejków możecie wybrać się do STRH. Cudne wnętrza i prawdziwy chillout. Poczuć się można jak w domu, ja w takim wnętrzu i jeszcze z takim widokiem mogłabym zamieszkać. Kącik dla dzieci pełny pięknych książek i drewnianych zabawek z ładnymi drewnianymi mebelkami. Angażuje dziecko co najmniej na pół godziny. A Ty w tym czasie możesz delektować się kawą, zanim dziecko odkryje, że po całej knajpie można biegać, są bujane fotele niczym huśtawki, a po wjeździe dla wózków można nieźle pobiegać jak na placu zabaw. Potem jak już wszyscy goście (obsługa jest bardzo tolerancyjna) patrzą na Ciebie krytycznie pora, aby wyjść. Bezkofeinowa kawa na mleku sojowym i sok ze świeżych pomarańczy W trakcie konsumpcji soku pomarańczowego Krem pomidorowy ze świeżych pomidorów (bynajmniej nie z takich jak ten pluszowy tuż obok) Widok z tarasu, jedyny minus – siedzą tam palacze – czy nie przeszkadza Wam, że w ogródkach i na tarasach – gdzie chcesz odetchnąć świeżym powietrzem zawsze unosi się papierosowy dym? Kącik dla dzieci z opiekunką Noemi Demi A jakie są Twoje ulubione miejsca w Zakopanem? Noemi Demi Blog Noemi Demi to znacznie więcej niż zwykły blog, to inspiracja do działania, do wyboru tego co najlepsze dla Ciebie i Twojego dziecka, do zamieszania Ci w głowie i do zmian, jeśli tylko odważysz się wprowadzić je w życie. Szukasz witamin, suplementów i zdrowej żywności dla siebie i dziecka? Zajrzyj do naszego sklepu DISCLAIMER: Moje artykuły to osobiste przemyślenia na temat szeroko pojętej tematyki zdrowotnej na bazie informacji z jak najlepiej wybranych źródeł oraz własnego doświadczenia. Nie zastępują profesjonalnej porady lekarskiej. Pamiętaj – o swoim zdrowiu i zdrowiu swoich dzieci decydujesz Ty sama. Świetne miejsce na wycieczkę, kiedy w Tatrach ogoda niepewna. Cudnie, świetny pomysł! Już ją pokazywano na Polskich Szlakach, chętnie się kiedyś na nia wybiorę, choć pewnie strach będzie duży 🙂 [cytuj autor='Piotr Galas'] Budowana jest bardzo podobna w naszej Krynicy Zdroju - stacja narciarska zakończenia budowy na razie nie podają. [/cytuj] pisza jesien 2018 🙂 oby 🙂 [cytuj autor='tomtur']Duża atrakcja. Czy u nas jest coś podobnego albo gdzieś jest planowane?[/cytuj] Budowana jest bardzo podobna w naszej Krynicy Zdroju - stacja narciarska zakończenia budowy na razie nie podają. Tylko słyszałem o powstaniu tej atrakcji w pobliżu Zakopanego na terenie byłem w Jańskich Łazniach w Czechach na podobnej atrakcji oraz w Dolni Morawie na ,,Spacer w chmurach.'' Edytowano: 2018-07-29 21:36:18 Świetna atrakcja! Zamarzyłam,by kiedyś też pospacerować nad drzewami. Edytowano: 2018-07-29 09:26:00 Duża atrakcja. Czy u nas jest coś podobnego albo gdzieś jest planowane? Fajna sprawa. Mam już pomysł na na wycieczkę jednodniową z Lenką. Ten chodnik + jaskinia Bielańska. Bardzo ciekawie to wygląda. Anja 27 lipiec 2018 07:41 Widoki miodzio🙂

zakopane spacer nad drzewami